Verhalen van Amsterdammers in Coronatijd
"Het is zo anders om elkaar gewoon even een knuffel te geven. Maar dat kon gewoon niet."
​
- Ashley, 31
"Deze manier van afscheid nemen was bijzonder, en heeft een grote indruk bij me achtergelaten."
​
- Roland
Ashley and Ronald both talk about their own experiences. This is not the same funeral service.
​
Ashley - A week after my grandmother turned 88 she got a fever. And from that moment it all went downhill. The day of the funeral was a beautiful and sunny day in spring with a lot of wind. Because of the Corona measures we couldn’t travel together in a car. So we were all walking behind the car with my grandmother's coffin in it, through the silent city. Because obviously it was a lot less crowded than usually. That made it especially beautiful, and in a way also kind of ceremoniously. We were all dressed in white because that was my grandmother's wish. It’s also a Surinamese thing, to dress in white for a funeral.
​
Yeah, it was quite weird to keep our distance. Because naturally you want to comfort each other. And you can do that with words, or by looking at each other. But it’s not the same as giving someone a hug. But that just wasn’t an option.
But yeah, it was actually really nice to say goodbye for the last time in this way.
​
Roland - I’m a pastor in the New Apostolic Church in Amsterdam. Unfortunately we had to say goodbye to one of our loyal churchgoers during this Corona period. There were 30 people in the building while it would normally be full. To give everybody the opportunity to experience this moment we set up a livestream. Later it turned out that about 200 people watched it.
​
The family asked everybody who couldn't be in the church, to say their last goodbyes outside, with a 1,5 meter distance. The coffin was outside. The visitors could walk by and place their flowers on the coffin. In this way they could extend their condolences to the family from a distance. This way of saying goodbye was special, and it left a big impression on me.
Ashley en Roland vertellen ieder hun eigen verhaal, dit betreft niet dezelfde dienst.
​
Ashley - Een week nadat mijn oma 88 was geworden toen kreeg ze koorts. En vanaf dat moment ging het eigenlijk allemaal heel snel. Ja, de dag van de uitvaart was echt een hele mooie zonnige lentedag met veel wind. En ja, we mochten vanwege de corona maatregelen, mochten we niet met elkaar in één auto. Dus we liepen achter de auto waarin de kist met mijn oma lag, door de stille stad. Omdat het natuurlijk veel rustiger was dan normaal gesproken. Maar dat maakte het ook juist wel extra mooi en een beetje plechtig ofzo. We waren allemaal in het wit gekleed, dat is iets wat mijn oma heel graag wilde. Dat is iets Surinaams, om tijdens een uitvaart in het wit gekleed te gaan.
​
Ja, het was ook vreemd om die afstand van elkaar te bewaren. Omdat je elkaar dan natuurlijk gewoon wilt troosten. En dat kan ook met woorden en door elkaar aan te kijken, maar het is zo anders om elkaar gewoon even een knuffel te geven. Maar dat kon gewoon niet. Ja, het was toch wel heel fijn om op die manier toch nog even dag te kunnen zeggen.
​
Roland - Ik ben voorganger van de Nieuwe Apostolische kerk in Amsterdam. Helaas hebben we in deze Corona tijd ook afscheid moeten nemen van een trouwe kerkganger. Met 30 mensen in een gebouw waar het normaal gesproken vol zou zijn geweest. Om toch een ieder de gelegenheid te kunnen geven dit moment mee te kunnen beleven hebben we gebruik gemaakt van een live stream. Waar, achteraf bleek, zo’n 200 personen naar hebben gekeken.
​
De familie had gevraagd om degene die niet in het kerkgebouw konden zijn de gelegenheid te geven om na afloop van de troost dienst, buiten op 1,5 meter, afscheid te nemen. De kist stond buiten. De mensen konden langslopen en meegebrachte bloemen op de kist leggen en zo de familie op afstand condoleren. Deze manier van afscheid nemen was bijzonder, en heeft een grote indruk bij me achtergelaten.